We zijn allemaal honden

Koeien zijn heilig in Nepal. Het dier wordt beschermd. Het verkeer wijkt voor ze, mensen lopen er omheen. De koe mag z’n gang gaan hier. Wil je pure vrijheid proeven? Dan wil je een koe zijn in Nepal.
Althans dat dacht ik. Tot gisterenmiddag mijn zen-momentje aan het meer in Pokhara werd verstoord door een doffe klap. Een stof wolk ontstond doordat een ober van het barretje waar ik zat, met zijn rechterschoen een forse, voorwaartse trap plaatste op de zijkant van een ‘heilige koe’. Deze trap deed zeker niet onder voor een trap van een lid van de mobiele eenheid op een demonstrant. Om er een echte vechtcombinatie van te maken, volgde een goed getimede lowkick op de onderkant van het been van de koe. De koe, in zijn lichamelijke soevereiniteit aangetast, leek geschrokken en huppelde wat knullig weg. De ober keek mij voldaan aan. Hij lachte en grapte wat met zijn collega’s waarna hij plaats nam onder een afdakje om te schuilen voor de zon.
Een paar dagen eerder kwam ik het vliegveld van Kathmandu aflopen met mijn zware en lompe rugtas. Al direct kwamen een aantal vriendelijke Nepalezen met een behulpzame blik op mij aflopen. “Hoe moest die groet ook alweer?” Dacht ik bij mezelf. Ik vouw mijn handen en spreek “Namaste” uit. De Nepalezen lachtte en groette mij terug. Ze drongen er op aan om mijn tas te dragen. “Wat fijn, ik proef de vriendelijkheid al direct”. Ik bedankte ze respectvol in het Engels. Hopelijk was ik vriendelijk en respectvol genoeg dacht ik nog toen ik een busje in werd geleid van de Maya Foundation. Nadat alles in bus was gelegd veranderde de mimiek van de Nepalezen. “Tip now” Hoorde ik uit de mond, van de wat geïrriteerde Nepalees, komen. Ik had dit toch al vooraf betaald, vroeg ik mezelf af en vertelde dit in het Engels tegen de mannen.
Er volgde een harde klap op de zijkant van het busje en een nog hardere klap op de stoel waar ik op zat. “You pay now”.
Ik weigerde en zag een nog bozer gezicht van een kleine Nepalees voor me. Ik besloot de man de negeren. Na nog een paar keer, erg agressief, herhaald te hebben dat ik wel echt moest betalen, droop hij af.
Later hoorde ik van een chauffeur van de stichting dat deze mannen rondlopen op het vliegveld en op deze wijze toeristen proberen op te lichten. Als de man van de stichting er iets van zij, werd hij hoogstwaarschijnlijk s’avonds in elkaar gemept, zo vertelde hij.
Gisterenavond werd ik in de straten van Pokhara aangesproken door een man. Wat vriendelijk dat een vreemde mij zo in eens aanspreekt.
Na een aantal platitudes in gebrekkig Engels vroeg de man mij of ik drugs wilde kopen. Ik maakte een grapje over zijn slechte Engels. Dit kon hij niet waarderen. Hij zei iets in het Nepalees. Geen idee wat hij zei. Eén zin verstond ik in het Engels: “We are all dogs”, we zijn allemaal honden. Ik ben een hond omdat ik hem treiter, hij is een hond omdat hij mij drugs verkoopt, de mannen op het vliegveld zijn honden omdat ze toeristen oplichten, de ober is een hond omdat hij een koe schopt. Elke hond hier probeert z’n hoofd boven water te houden in dit land.

Voorafgaand aan mijn vertrek naar Nepal hoorde ik van een spiritueel land waar de oude normen en waarden nog gelden. Waar de mensen elkaar helpen en religie voorop staat. Dat Nepal moet ik nog ontdekken. Dat neemt niet weg dat ik ontzettend geniet van dit Nepal, een prachtige puinhoop met een religieus sausje.