The Bamboo Bar.
Door: Jeroen Hoogveld
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
04 Maart 2017 | Nepal, Nepal
Wanneer die rugtas net iets te zwaar is, wanneer die vijf traptreden net te veel zijn, wanneer je gewoon helemaal klaar bent met een land waar alles verdomde langzaam gaat, is er een plek waar je ongestoord jezelf helemaal kan opladen.
Aan het prachtige Peewa Lake in Hallen Chowk staat een klein pareltje genaamd, de Bamboo Bar.
Een oase voor de afgebekte toerist die gewoon even wil toegeven aan zijn of haar westerse standaarden.
Bij binnenkomst van het barretje, wat begint met een pittoresk tuintje, wordt je verwelkomd door een bamboe poortje. Terwijl je aanstalten maakt om de bar binnen te lopen worden je voeten lichtelijk gemasseerd door de fijn gevormde kiezelstenen op het pad. Automatisch zoek je naar de beste plek, maar van binnen weet je dat elk bankje hier voldoet aan al jouw ergonomische wensen.
Tevreden neem je plaats op een, natuurlijk bamboe, bankje. Misschien dacht je dat dit een normaal bankje was, je had het niet meer verkeerd kunnen hebben. Een zacht, maar zeker niet te warm, kussen verwelkomd je billen en plaats deze in zo’n positie dat er vrijwel direct een flinke lading serotonine wordt aangemaakt in de hersenpan. Voor het eerst in een lange tijd voel je bij elke ademhaling de rust over je heen komen. Op dit moment kan niks jouw dag nog verpesten. Uitnodigend kijk je naar de andere toeristen op de boulevard. Je ziet dat ze “the struggle” ervaren. Een veel voorkomend probleem bij de Vermogende, Westerse Toerist met Goede Bedoelingen om deze vakantie echt helemaal op te gaan in de derde wereld cultuur.
“The struggle” begint zo’n 10 meter van de Bamboo Bar, waar in de pas van de Vermogende, Westerse Toerist met Goede Bedoelingen (afgekort VWTGB’tje), enige twijfel valt te bespeuren. Deze pas vertraagt steeds sneller tot dat de VWTGB tot stilstand komt, er overleg plaatst vindt met een mede-VWTGB’er en er na een korte discussie, met enige schaamte, toch wordt binnen getreden in de Westerse Bamboo bar. Jij geeft deze mensen een veelzeggend en empathisch knikje, jij gulle vent.
Je kijkt op in de zon en voelt je mond wat droger worden. Je schrikt, maar een golf van kalmte valt over je heen als je ziet dat een sympathiek lijkende, ober zijn weg naar jou heeft gevonden. Zijn dienstbaarheid bevalt jou. Je wordt verwelkomt met “meneer” en tegelijkertijd wordt de menukaart gepresenteerd. De oude normen en waarden lijken hier nog te bestaan. Je bekijkt de kaart uit beleefdheid maar je wist al dat je voor de lokale banenenlassi ging, een zoetigheid voor op de namiddag. Met gemak schudt je wat inlandse taal uit de mouw om dit drankje te bestellen.
Voldaan kijk je voor je uit, wetende dat de andere VWTGB’tjes in zekere mate geïntimideerd zijn door jouw kennis van de lokale taal.
Sneller dan verwacht staat de bananenlassi voor je op de tafel.
Je neemt een slok, sluit je ogen en vergeet voor heel even de armoede, straatkinderen en luchtvervuiling. Tot je per abuis een wolkje smog tot je neemt.
Hoestend kijk je op. Bah kutland.
*deze blog kan sporen van sarcasme bevatten.
-
04 Maart 2017 - 14:48
Jaimy:
Ik kan beamen; heerlijke bankjes! Maar je vergeet de Argentijnse gitarist/fluitspeler die met gevoel voor persoonlijk ruimte de gehele entourage compleet maakt met zijn Jack Johnsonliedjes. -
06 Maart 2017 - 16:59
Kees-Jan:
En ook ik ken het en vond dat een heerlijke plaats om een lassi te drinken... Geniet maar van iedere keer dat je er kunt zitten!
Kees-Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley