Een afsluiting

De reis naar Nepal is alweer een maand geleden. Ik schrijf deze laatste blog een maand later en vanuit Nederland zodat ik goed op mijn reis kan reflecteren.

Ik heb tijdens mijn reis af en toe mijn verwachtingen moeten bijstellen. Ik kwam het vliegtuig in Kathmandu uitlopen met de gedachte dat in Nepal de oude normen en waarden nog zouden bestaan, een arm land maar een net land. Zodra ik de deuren van het vliegveld uit was veranderde dit direct in een ander beeld omdat we werden opgelicht door bagagedragers. In Pokhara bij mijn gastgezin verwachtte ik een armoedig bestaan. Ik werd verrast door een blinkende badkamer met zelfs een bad! Ik verwachtte prachtige traditionele kleding maar ik zag Westerse korte rokjes. Bij Nepal dacht ik aan hippies en vrije ideale maar ik zag een groot ontzag voor sterke leiders als Trump. Vaak moest ik mijn gedachte bijstellen. Wat ik hieruit leerde was dat ik eigenlijk helemaal geen verwachtingen moest hebben. Want wie geen verwachtingen heeft, kan ook niet teleurgesteld worden.

Een belangrijk verschil tussen Nepal en Nederland is de echte armoede. Het is zichtbaar, tastbaar en je wordt er elke dag opnieuw mee geconfronteerd. Natuurlijk kun je wegkijken maar dat hou je geen 3 maanden vol. Wat moet je dan doen? Dat vroeg ik mijzelf vele malen af. Ik ging er sarcastische blogs over schrijven, het hielp. Het hielp voor mij. Maar niet de mensen zelf. Moet je dan geld geven? Aan wie dan? Hoeveel? En hoe vaak dan? De mensen daar raden af om geld te geven aan armen en straatkinderen, zo houd je dat bedelaarsysteem in stand. Ik kwam erachter dat je simpelweg niet iedereen kan helpen en ik kwam erachter dat het gaat wennen.
Je wordt wakker in de ochtend, loopt langs 3 slapende mensen op straat, je wimpelt een bedelaar af en je besteld wat broodjes bij de bakker. In de middag trek je jouw colaflesje terug uit de handen van een straatkind en duw je een ander straatkind weg omdat hij constant om je nek hangt.
Nog 3 maanden in Nepal en je begint straatkinderen te schoppen. Het is de normaalste zaak van de wereld, dat is de bittere waarheid.
Daarmee kom ik op een ander punt; fysiek geweld.
Na 1 minuut op mijn stageschool zag ik al een belangrijk verschil, namelijk dat de leerlingen elkaar flink pijn doen. Er wordt geslagen, geschopt en vooral veel aan de haren getrokken. Harder en vaker dan in Nederland. Wanneer dit door de docent wordt gezien, volgen er tevens klappen.
Het zelfde geldt voor het niet maken van het huiswerk. De leerlingen kunnen kiezen tussen strafwerk of wat ferme tikken op de rug. Moet ik hier, als lid van een vrijwilligersorganisatie voor de kinderen in Nepal, iets van zeggen? Deed ik niet. Ik ging het zien als onderdeel van de Nepalese cultuur, en zo ging ik alles zien wat ik vreemd vond vanuit mijn Westerse referentiekader. Daaronder viel bijvoorbeeld ook het onthoofden van geitjes of de onderdanige positie van de vrouw.

Echter heeft deze cultuur ook fijne, geen wrede, kanten. Een ongekende gastvrijheid en een ongeremde interesse naar de ander. Men noemt elkaar broer of zus ongeacht of de ander daadwerkelijk familie is. Dit geeft een welkom en warm gevoel. De Nepalees zal negen van de tien keer voor je klaar staan om je te helpen. Maar zodra ze dat doen, doen ze dat wel op hun eigen manier.
Tevens kennen ze een enorme mate van rust. Wanneer er geschilderd moet worden maakt het niet uit of er klodders op de grond liggen of wanneer er iemand over de net geschilderde vloer loopt wordt er gezegd: “It is memory”. Wanneer de bus er 10 uur in plaats van 5 uur over doet, wordt niemand boos.

Ik heb door mijn tijd in Nepal geleerd om flexibel te zijn en geen verwachtingen te hebben. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe een cultuur zo erg kan verschillen van de jouwe, wat dit met jezelf doet en welke vragen hierdoor bij je opkomen. Een cultuur heeft volgens mij altijd leuke en niet zo leuke kanten en dat is ook in Nepal het geval. Door mijn reis heb ik geleerd hiermee om te gaan. Ik voel mij flexibeler, rustiger en ik heb meer relativeringsmateriaal.

Als ik weet wat ik nu weet over mijn reis, zou ik het direct weer over doen.