Lumbini

Omdat een onderdeel van onze film ging over het Boeddhistische element van Nepal gingen wij (Tim en ik + 4 anderen luitjes uit de groep) op weg naar het meest Boeddhistische stadje van de wereld: Lumbini, de geboorteplaats van Sidharta Gowtam. Beter bekend als Boeddha.
Om vanuit Pokhara Lumbini te bereiken, sprongen wij op de bus. Een overvolle, veel te warme bus.
Lumbini ligt in het zuiden van Nepal. Tijdens deze reis zie je het landschap op wonderbaarlijke wijze veranderen. Van een bergachtig landschap rol je in volle vaart het laagland in. Uitgestrekt groene velden, en veel bos vormen de omgeving. Ook zie je een verandering in de etniciteit van de bevolking. Ik zou de Nepalees omschrijven als een mix tussen mensen uit India en China. Het klinkt dan ook logisch dat hoe meer je richting de indiaanse grens gaat, hoe donkerder de mensen worden. Na een busrit van 10 uur kwamen wij, helemaal gaar, aan in Lumbini. Mijn eerste indruk was niet veel soeps. Een groot rotzooi dorp dat grenst aan een bospark. Dit park was het Lumbinipark; een groot bos volgebouwd met Boeddhistische tempels, elk uit een ander land. Die avond sliepen wij in een Koreaans klooster in het park. Het verblijf was heel basic en vol met muggen.
Om vijf uur in de ochtend werden wij gewekt door een luide gong om deel te nemen aan ceremonie. Wij namen plaats in een grote, hoge zaal waar een altaar stond met een enorme gouden Boeddha. We gingen zitten op een kussentje. Een uur lang klonk er een muziekstuk met diepe klanken.
Na dit ochtendritueel werd het tijd om aan het werk te gaan. Maar niet voordat we een ontbijtje gingen scoren bij een lokaal restaurant. We zaten buiten in het zonnetje te genieten van een vruchtenonbijtje, tot een er een meisje aan kwam lopen…
Ik denk dat ze een jaar of 14 was. Ze had slordige, vieze kleren aan en een baby op haar arm. De baby zag eruit alsof hij of zij al een tijd niet goed gegeten had. Het lichaampje was erg klein en de schedel van de baby was heel groot. Ze liep naar onze tafel toe, stak haar hand uit en keek ons één voor één recht in de ogen aan.
We schrokken allemaal een beetje. En ik denk dat we ons allemaal wat ongemakkelijk voelde, zeker omdat ik wist dat we allemaal geen geld gaven aan bedelaars. Ze bleef daar staan. Terwijl iedereen haar probeerde te negeren. Dit was een erg naar gevoel. Om haar te negeren gingen we bezig met wat we al aan het doen waren; eten. Terwijl zij daar stond te bedelen, arm, waarschijnlijk hongerig en uitgemergeld. Een verschrikkelijk naar gevoel. Nog steeds was ze niet weg.
Er kwam een serveerster aanlopen. Ze zag het meisje en riep iets tegen haar. Het meisje bleef staan.
De serveerster riep nog iets. Net iets harder en ze begon naar het meisje toe te lopen.
Nog steeds ging het meisje niet weg. De twee stonden tegenover elkaar…
De serveerster duwde het meisje. Het meisje duwde terug. Uit het niets veranderde de positie van het de serveerster. Haar rechterschouder trok wat naar achter, haar vuist werd gebald en er volgde een klap op het gezicht van het meisje. Het klonk als het geluid van vlees op vlees. Iedereen schrok. Maar voordat we echt besefte wat er gebeurde sloeg het meisje terug in het gezicht van de serveerster. Ze waren aan het vechten.
Stof waaide op van de grond terwijl hun voeten vaste grond zochten. Ineens dacht ik aan de baby. Die lag daar nog op de arm van het meisje. Ik keek en zag dat de baby niet meer op de arm lag. De baby werd omhoog gehouden aan zijn/haar voetjes, zo ver, dat het hoofdje over het hoofd van het meisje ging. Alsof ze met de baby een klap wilde uitdelen. Iedereen schrok.
Ik hoorde gegil van omstanders. Net voordat ze de baby als wapen wilde gebruiken, hield ze op. Ze liet de baby zakken. Ineens huilde ze, draaide zich om en liep weg met de baby bungelend aan een hand achter haar rug.
Wat was hier in de afgelopen 10 seconden gebeurd? Een ontzettend raar gevoel kreeg ik ervan. Het idee van het slaan met een baby is een mijn ogen zo absurd, zo onmenselijk. Minuten erna kwam bij mij direct vragen op, wat gebeurd er nog meer met deze baby?
En vlak daarna: Kwam dit door ons? Als wij geld hadden gegeven, hadden ze dan niet gevochten? Maar als we dit doen, komt ze dan terug om anderen ook om geld te vragen? Is hier wel een juiste oplossing voor?

Lang bleven deze vragen door mijn hoofd spoken…